Coromandel

Vanuit Piha ging onze route dwars door Auckland naar het schiereiland Coromandel. Onderweg werden het aantal rijstroken en het verkeer steeds minder, maar de omgeving steeds weidser en mooier. Vanaf het begin van de Coromandel reden we langs een fabuleuze kustweg tussen de zee en de bergen, waar Vief haar afbrokkelangst heeft ontdekt (beter bekend als de gevolgen van kusterosie). Toegegeven, op een aantal plekken was de weg daadwerkelijk in de zee afgebrokkeld, maar dit was altijd keurig aangegeven met pionnen. Eerste stop was het plaatsje Coromandel, waar een natuurkundedocent de ingeving kreeg om pottenbakker te worden en de benodigde klei met een zelfaangelegd treintje van de berg te halen. Inmiddels is dit een toeristische attractie, waar Gert zijn inner-Sheldon weer eens tot uiting kwam. De trein ging langzaam de berg op tot de Eyefull-tower (get it?) met een fantastisch uitzicht zoals bijgevoegd. Vervolgens gingen we door tot het minieme plaatsje Colville, waar we 3 nachten hebben geslapen op een accommodatie op een 1260 hectare boerderij met veel koeien, kalfjes, paarden, schapen, lammetjes en een klein geitje.

Na de eerste nacht was het tijd om twee klassieke toeristenbestemmingen in de omgeving af te vinken. Op weg naar de eerste bestemming zijn we erachter gekomen dat een 'State Highway' in Nieuw-Zeeland ook een onverharde grindweg van 1,5 (met tegenliggers gedeelde!) rijbaan door de bergen kan zijn. Desondanks zijn we veilig aangekomen bij Hot Water Beach, een stuk strand waar warm water tot 65 graden tussen het zand omhoog komt borrelen. Er stond al een grote groep toeristen met gehuurde scheppen in de weer om voor zichzelf een warme jacuzzi te maken. Bij gebrek aan zin om ons uit te kleden is het bij een voetenbad gebleven, waarbij Gert nog bijna zijn voeten verbrandde (zie foto's). Door naar de volgende stop: Cathedral Cove. Wederom een populaire bestemming, waar Vief er een sport van maakte om de aangeven duur van de wandeling van 75 minuten te reduceren tot uiteindelijk 45 minuten. Blijkbaar gaan ze voor de berekening uit van Japanse gezinnen op slippers (die er inderdaad waren).

Na de tweede nacht en een lekkere lange ochtend uitslapen zijn we in de wereldstad Colville een boodschapje wezen doen in de Western achtige General Store. Daarna terug naar de boerderij om een mooie wandeling te maken naar de Pothole Falls. Ja mensen,  we zijn inmiddels op een leeftijd dat we vrijwillig gaan wandelen. Maar, het was een hele avontuurlijke wandeling waarbij we door de jungle en vaak via rotsen een stroompje moesten oversteken om ons doel te bereiken. We zijn beloond met een sprookjesachtige waterval, helemaal voor onszelf, want we zijn gedurende 3 uur niemand tegengekomen. We maken ons nu op voor de laatste nacht hier en gaan morgen op zoek naar Hobbits in Hobbiton. Maar goed dat Vief alle Lord of the Rings en Hobbit films heeft moeten kijken als huwelijkse voorwaarden.